Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Το ζήτημα της Μητροπολιτικής Συγκρότησης των Δήμων εντάσσεται στο πλαίσιο της συνολικής διοικητικής μεταρρύθμισης της χώρας.
Δεν μπορούν και δεν πρέπει κατά την άποψη μου να υπάρξουν μητροπολιτικοί Δήμοι, αν προηγουμένως δεν έχουμε προχωρήσει σε μια συνολική μεταρρύθμιση του διοικητικού και πολιτικού συστήματος της χώρας μας.
Κι αυτή η μεταρρύθμιση θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της την ανάγκη να αποκτήσει η χώρα μας αποκεντρωμένους θεσμούς, μέσα από τη λειτουργία των οποίων θα ενδυναμώνεται ο ρόλος των τοπικών και περιφερειακών αρχών.
Ενώ το κράτος θα λειτουργεί ως σύγχρονο στρατηγείο, κι όχι όπως λειτουργεί σήμερα, όπου η Ελλάδα διατηρεί το θλιβερό προνόμιο να έχει καταστεί το πιο συγκεντρωτικό κράτος της Ευρώπης των 27 .
Όλοι μας έχουμε κατά καιρούς συμφωνήσει ότι πλέον η αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αποτελεί πλέον ένα ώριμο αίτημα.
Αλλά άλλο να το ομολογείς και άλλο να το προωθείς στην πράξη.
Οι όποιες απόπειρες διοικητικής αναδιάρθρωσης με ενίσχυση της Αυτοδιοίκησης επιχειρήθηκαν στο παρελθόν, παρέμειναν ατελείς.
Με πιο χαρακτηριστική, αυτή του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, ο οποίος αν και εξαγγέλθηκε με μεγαλεπήβολες διακηρύξεις και μεγαλοστομίες, έμεινε κι αυτός ατελής αφενός εξαιτίας του ατελούς αρχικού σχεδιασμού που υπέκυψε σε μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Κι αφετέρου λόγω της πλημμελούς οικονομικής και διοικητικής στήριξης του εγχειρήματος.
Σήμερα έχει τεθεί ξανά ως πρώτη προτεραιότητα η νέα διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας.
Και στα πλαίσια αυτής της διοικητικής μεταρρύθμισης, τίθεται και το ζήτημα της μητροπολιτικής οργάνωσης των Δήμων.
Και καλώς κατά την άποψη μου τίθεται, γιατί ήδη η καθυστέρηση της διοικητικής ανασυγκρότησης των μεγάλων αστικών κέντρων Αθήνας και Θεσσαλονίκης έχει σαν αποτέλεσμα την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση πολλών και σύνθετων προβλημάτων, που δυσκολεύουν την καθημερινότητα του μισού περίπου πληθυσμού της χώρας.
Αντίστοιχα όμως προβλήματα βιώνουμε κι εμείς ως Δήμαρχοι στην καθημερινή άσκηση των καθηκόντων μας.
Προβλήματα που δημιουργεί ο κατακερματισμός των αρμοδιοτήτων αλλά και η ύπαρξη πολλών φορέων και υπηρεσιών με αλληλοκαλυπτόμενες αρμοδιότητες, η απουσία ενιαίου σχεδιασμού για την αντιμετώπιση ζητημάτων με διαδημοτική διάσταση, η μεταφορά αρμοδιοτήτων και λειτουργιών από την κεντρική εξουσία χωρίς όμως και τους αντίστοιχους πόρους.
Αν δεν υπάρξει λοιπόν μια συνολική ρήξη με τις καταστάσεις αυτές, με τις κατεστημένες νοοτροπίες και τα συμφέροντα που καθιστούν την αυτοδιοίκηση δέσμια ενός συγκεντρωτικού και αναποτελεσματικού κράτους , δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της νέας εποχής.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να προχωρήσουμε τόσο ως ΤΕΔΚΝΑ, όσο και ως ΚΕΔΚΕ, με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα μπροστά και να διεκδικήσουμε, ακόμη και δυναμικά αν χρειαστεί, μια πραγματική διοικητική, πολιτική και οικονομική μεταρρύθμιση που θα αναδείξουν το νέο αναβαθμισμένο ρόλο της Αυτοδιοίκησης.
Θεωρώ λοιπόν πως είναι πλέον η ώρα να προχωρήσουμε στις συνενώσεις των Δήμων και τη δημιουργία ενός μητροπολιτικού αυτοδιοικητικού μοντέλου.
Οι νέοι Δήμοι θα πρέπει να συγκροτηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται:
•η βιωσιμότητά τους
•η δυνατότητά τους να παρέχουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στους πολίτες τους
•η ικανότητά τους να συμμετέχουν σε αναπτυξιακές παρεμβάσεις και να αξιοποιούν το ανθρώπινο δυναμικό των τοπικών τους κοινωνιών
•να έχουν τη δυνατότητα να αναπτύσσουν δράσεις και πρωτοβουλίες που προστατεύουν το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των πολιτών, διασφαλίζοντας συνθήκες ισόρροπης ανάπτυξης μέσα στα όρια τους
Εγώ προσωπικά θεωρώ πως στα πλαίσια της διοικητικής μεταρρύθμισης θα πρέπει οι συνενώσεις των Δήμων θα πρέπει να γίνουν με τη συναίνεση των τοπικών κοινωνιών που συνενωθούν , κι αφού φυσικά δοθούν κίνητρα από την Πολιτεία ικανά να καταστήσουν ελκυστική τη συνένωση αυτή.
Ανεξάρτητα όμως από τον τρόπο που θα γίνει το εγχείρημα, εθελοντικά με κίνητρα ή υποχρεωτικά με συνοδευτικά μέτρα, είναι απαραίτητο να προηγηθεί η χωροθέτηση των νέων ανθρωπογεωγραφικών ενοτήτων .
Να λειτουργήσουν οι νέοι Δήμοι ως ανοικτές πόλεις, με κριτήρια πληθυσμιακά, χωροταξικά, κοινωνικοοικονομικά και πολιτισμικά.
Τα κριτήρια αυτά είναι σημαντικά, δεν μπορείς να συνενώσεις δύο ή τρεις Δήμους που δεν έχουν κοινά χαρακτηριστικά.
Πως μπορείς π.χ. να συνενώσεις έναν Δήμο με χρήσεις αποκλειστικής κατοικίας με έναν άλλο Δήμο που κυριαρχεί η εμπορική δραστηριότητα; Δεν θα αντιδράσουν οι πολίτες; Δεν πρέπει να λάβουμε υπόψη τα χαρακτηριστικά αυτά;
Για να μην είναι θνησιγενές από τη γέννηση του το νέο μοντέλο, θα πρέπει επίσης να αποφευχθούν συνενώσεις που θα υπαγορευτούν από μικροπολιτικά και κομματικά κριτήρια.
Η θεσμοθέτηση της μητροπολιτικής οργάνωσης για το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας στην περίπτωση μας, θα πρέπει να προβλέπει ότι τα αιρετά όργανα θα είναι αρμόδια να αντιμετωπίζουν με ενιαίο τρόπο τα προβλήματα του μητροπολιτικού χώρου αλλά και ότι και θα διασφαλίζεται επαρκώς η εκπροσώπηση όλων των πολιτών που θα συγκροτούν τον ενιαίο Δήμο.
Στο ίδιο πλαίσιο επίσης θα πρέπει να αποσαφηνιστεί εξαρχής ότι ζητήματα όπως ο πολεοδομικός και χωροταξικός σχεδιασμός, η τοπική ανάπτυξη, η κοινωνική πολιτική, το περιβάλλον και η ποιότητα ζωής, η διαχείριση των απορριμμάτων, οι μεταφορές και τα τεχνικά έργα, το κυκλοφοριακό και η πολιτική προστασία,
θα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο ευθύνης και δράσης των νέων μητροπολιτικών Δήμων.
Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω και διδασκόμενοι από τα λάθη του παρελθόντος, θα πρέπει για να πετύχει το εγχείρημα της μητροπολιτικής οργάνωσης και λειτουργίας των Δήμων, να στηριχθεί οικονομικά.
Και να στηριχθεί στην πράξη, κι όχι στα λόγια.
Η πρόταση της ΚΕΔΚΕ για τη σύνταξη ενός Εθνικού Επιχειρησιακού Προγράμματος Υποστήριξης για τους νέους ΟΤΑ, το οποίο θα χρηματοδοτείται με πόρους ανεξάρτητους από την ΚΑΠ και θα αξιοποιεί τις χρηματοδοτικές δυνατότητες του ΕΣΠΑ είναι μια πρόταση σωστή. Αλλά δεν αρκεί αυτό από μόνο του.
Για να στηριχθεί το νέο εγχείρημα χρειάζονται πολλά περισσότερα.
Χρειάζεται καταρχήν να αποδοθούν οι παράνομα παρακρατηθέντες από την Πολιτεία πόροι της Αυτοδιοίκησης. Δεν είναι δυνατόν να κάνει η Αυτοδιοίκηση ένα νέο ξεκίνημα και να υπάρχουν παλιές οφειλές.
Νομίζω ότι έχουμε ήδη αρκετά καθυστερήσει στο ζήτημα αυτό.
Επίσης θεωρώ εκ των ουκ άνευ δεδομένο ότι θα σταματήσει η μεταφορά αρμοδιοτήτων και λειτουργιών από την Κεντρική Εξουσία προς την Αυτοδιοίκηση, χωρίς να συνοδεύεται από την αντίστοιχη μεταφορά πόρων.
Πρέπει η Πολιτεία να αντιληφθεί ότι κάθε υπηρεσία που προσφέρουμε κοστίζει. Όταν λοιπόν μας μεταβιβάζει την υπηρεσία, θα πρέπει να τη συνοδεύει και από τους αντίστοιχους πόρους, τους οποίους η ίδια εισπράττει από τον πολίτη αλλά αρνείται να μεταβιβάσει.
Δεν είναι δυνατόν να εισπράττει το κράτος τα τέλη από τα Ι.Χ. και να μην τα αποδίδει στο σύνολο τους στους Δήμους, όταν στους Δήμους έχει ήδη περάσει η ευθύνη να επιδιορθώνουν με δικούς τους πόρους το οδικό δίκτυο που διέρχεται από τα όρια τους.
Κι όταν μάλιστα η ίδια Πολιτεία παραχωρεί σε ιδιώτες την είσπραξη διοδίων από τις υπάρχουσες εθνικές οδούς, για να χρηματοδοτήσουν με τα χρήματα αυτά την κατασκευή στο μέλλον νέων οδικών αξόνων.
Δεν μπορεί λοιπόν η Πολιτεία να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Στους ιδιώτες εργολάβους να επιτρέπει την προείσπραξη εσόδων για έργα που θα εκτελέσουν μελλοντικά και στην Αυτοδιοίκηση να μην αποδίδει ούτε μέρος αυτών που έχει ήδη εισπράξει και να απαιτεί να συντηρούν το δίκτυο.
Δεν μπορεί να μας υποχρεώνει από τη μια να χορηγούμε αυξήσεις και να μονιμοποιούμε προσωπικό χωρίς να μας δίνει και τις απαραίτητες πιστώσεις.
Στα πλαίσια της μητροπολιτικής λειτουργίας δεν θα πρέπει να δοθεί το δικαίωμα και στους Δήμους να βάζουν εισιτήριο σε όσους χρησιμοποιούν το δίκτυο της δημοτικής
